Γράφει η Σταυρούλα Η. Μπαργιώτα (LarisaPress)
Δοκιμάζω μέσα μου να προσποιηθώ μια φυσιολογικότητα.
Όλα φαίνονται τόσο περίεργα ίδια αυτή τη στιγμή. Τα σπίτια, η γειτονιά, το μισάνοιχτο πατζούρι σου με το αναμμένο πορτατιφ, η απλωμένη μου μπουγάδα
Εκτός από αυτή τη μυστήρια αφωνία που σαν μουσική παύση με ωθεί κάπως απότομα και βίαια να νιώσω ηρεμία και ανάπαυλα.
Προσπαθώ να συνδέσω τις εικόνες και τις σκέψεις όλης της ημέρας με τούτη εδώ τη μαγική σχεδόν απόκοσμη βουβαμάρα και μπερδεύομαι.
Πριν λίγες μέρες ήταν χειμώνας και έτρεχα να προλάβω το χρόνο και έτρεχα να προλάβω το εαυτό μου. Περπατούσα βιαστικά, κοιτούσα κάτω.
Έρχεται η άνοιξη, σκεφτόμουν, και θα ανθίσουν τα λουλούδια στο μπαλκόνι μας , δε θα έχουμε χρόνο να τα μυρίσουμε.
Και ξαφνικά κάποιος έκανε κλικ στο zoom out.
Χάραξε μια συνισταμένη στον κύκλο της επαναλειψιμότητας.
Ο μικρόκοσμος μου έπαυσε και μαζί του και η καθημερινή ρουτίνα.Σταμάτησε η βοή των ανθρώπων, σταμάτησαν οι χειραψίες τα φιλιά οι αγκαλιές, τα αγχωμένα σ αγαπώ και τα ψεύτικα γεια.
Ο χρόνος όμως δε σταμάτησε.
Αντίθετα, τρέχει , και τα κοντέρ του μετρούν ασυγκράτητα- καινούριες έννοιες- κρούσματα, μα και παλιές -θανάτους.
Μετράμε τους θανάτους με σειρά κατάταξης -όπως μετρούσαμε ως παιδιά τις βαθμολογίες – σε ένα σουρεαλιστικά ασύλληπτο «παιχνίδι χωρίς σύνορα». 700 σήμερα η Ιταλία, 400 η Ισπανία, 200 η Γερμανία…
«Ναι, καλημέρα, σας κάλεσα γιατί νιώθω φόβο.»
Η διαφορά του φόβου με το άγχος είναι στο αντικείμενο. Στο άγχος μιλάμε για μια άγνωστης προέλευσης αγωνιώδη κατάσταση σε αντίθεση με το φόβο ο οποίος αναφέρεται σε κάτι συγκεκριμένο.
Κορονοϊοφοβία και μοναξιά.
Και ανάμεσα τους εκατομμύρια εγώ.
Εκατομμύρια μάτια απέναντι στο φόβο για έναν εχθρό αόρατο.
Η κορονοϊοφοβία μπορεί να πυροδοτήσει και να επιδεινώσει μια πληθώρα ψυχικών διαταραχών καθώς και να προκαλέσει δυσλειτουργία σε κάποιες μέχρι τώρα υγιείς πτυχές στην προσωπικότητα των ατόμων, σκέφτομαι.
Κάποιος βγαίνει στην απέναντι ταράτσα να καπνίσει. Τον παρακολουθώ που πηδά το φράχτη και περνάει στη διπλανή και την παραδιπλανή οικοδομή. Στέκεται και κείνος προς τη θάλασσα.
Γεια σου, του γνέφω από μέσα μου. Δεν μπορείς να με δεις γιατί είναι νύχτα. Ακούς και συ την ησυχία; Δεν είμαστε μόνοι.
Νιώθω όμως πως μας συνδέει κάτι παραπάνω από αυτή τη μικρή γειτονιά.
Αυτές τις μέρες το νιώθω όλο και συχνότερα αυτό.
Μας συνδέει όλους κάτι περισσότερο, είναι το αίσθημα της καθολικότητας απέναντι σε όλο αυτό. Βράζουμε στο ίδιο καζάνι – πώς το λένε – και αυτό μας οδηγεί σε μια αγνή αδελφοποίηση.
Ανθρωπιά.
– Φοβάσαι; τη ρώτησε
– Πολύ, του είπε
– Μ’ αγαπάς; συνέχισε εκείνος
– «Τι δουλειά έχει ο φόβος με την αγάπη». Τίποτα δε θα είναι ίδιο, λένε, μετά από τόσο φόβο, είπε εκείνη
– Τίποτα δεν μένει ίδιο και μετά από τόση αγάπη.
Ας εστιάσουμε, λοιπόν, στην αγάπη.